Ik heb er lang over nagedacht of ik mijn eerste uitvaart met jullie wil delen en ik ben na lang beraad tot de conclusie gekomen dat ik dit wel wil.
Niet zomaar, maar omdat eigenlijk iedere eerste keer BijZonder is. Of het nu gaat om de eerste keer lopen, je eerste tandje wisselen, je eerste schooldag, je eerste verkering, je eerste…….. zo was ook mijn eerste uitvaart BijZonder.
Mijn eerste uitvaart was een werkervaringsuitvaart, een uitvaart waarbij je dus mee loopt om werkervaring op te doen.
Zo kreeg ik op een gegeven moment een berichtje van een hele fijne collega, zo fijn dat ik daar nu intensief mee samen werk, met de tekst: “Peter, volgende week zaterdagmorgen om 10.00 uur heb ik een euthanasie en de familie vind het goed dat jij deze dagen mee loopt. Hoe lijkt je dat? Als je tijd en zin hebt verwacht ik je om 9.00 uur bij mij op kantoor.”
Hoezo tijd en zin? Als je de ambitie hebt om de naasten/nabestaanden professioneel en kundig bij te staan in deze roerige en emotionele tijd, dan grijp je iedere kans om werkervaring op te doen met beide handen aan.
Ik was dus netjes voor negenen bij mijn collega op kantoor en wij hebben alles doorgesproken wat al bekend was en wat al in gang was gezet. Zo was de laatste verzorging (het afleggen), de kist en het rouwvervoer al besproken en was het wachten op het telefoontje van de familie dat wij welkom waren.
Een raar moment als je op je horloge kijkt en ziet dat het bijna 10 uur is. Maar zo wordt het ook kwart over 10, half elf, kwart voor 11 en dan even voor 11 uur telefoon. De persoon waar het over gaat is overleden en wij zijn welkom. Een raar moment vond ik dat. Je wacht op een telefoontje met de mededeling dat 1 van je ouders, je partner is overleden en dat wij welkom zijn. Welkom waren wij……….
De overledene was in dezelfde ruimte als de familie en ik kon dus aanwezig zijn bij de laatste verzorging en bij het gesprek met de familie. Als je dit dan van dichtbij mag meemaken, dan zie je hele BijZondere dingen gebeuren bij de familie, maar ook bij de overledene.
Zo zie je bij de naasten hoe deze kundige uitvaartbegeleider bezig was met de voortgang in het regelgebeuren en daarmee gelijk de familie (figuurlijk) aan de hand meeneemt in het rouwproces. Maar je ziet tijdens de laatste verzorging van de overledene het proces van een ziek en overleden iemand naar een mooi mens. En wat is het dan fijn als de familie zegt: “wat ziet tie er mooi uit, dat is lang geleden dat wij dit zo gezien hebben.” En dan die ontroering die past bij dit moment. Ik heb het echt als BijZonder ervaren.
Dan heb je de dagen voor de uitvaart, de periode waarin de kaarten verzonden worden, controles gedaan worden, de familie wordt bijgestaan, zeg maar de gebruikelijke zaken die bij deze dagen horen en dan kom je aan bij de dag van de uitvaart….
De overledene wordt neergezet in de aula en wij zetten alles klaar en halen dan de familie op uit de familiekamer en zij gaan bij hun dierbare staan en nemen echt de tijd om alles goed in zich op te nemen. Zo worden de bloemen bekeken, nog enkele persoonlijke dingen neergezet en het intense moment van samenzijn beleeft. Als de familie zit, dan halen wij de gasten op en start de dienst. Een mooie en persoonlijke dienst met ruime inbreng van de familie. Na de dienst vertrekt een ieder en als laatste de naaste familie naar de koffiekamer en beginnen wij met opruimen. Als alles klaar is even naar de koffiekamer om te kijken hoe het daar gaat en dan zelf even naar de keuken voor een vlug kopje koffie.
En dan…….., ja dan…….., dan komt er iemand van het personeel van het uitvaartcentrum met een grote slagroomtaart. Op die taart staat met chocolade geschreven 8.000 en blijkt dat je de achtduizendste uitvaart bij dit uitvaartcentrum hebt gehad.
Na het kopje koffie de gasten een goede thuisreis wensen en tot slot de familie alle persoonlijke spullen overhandigen, oprecht complimenteren met de mooie en persoonlijke dienst die zij ervan gemaakt hebben en hoe mooi zij gesproken hebben. Natuurlijk ook hen een goede thuisreis wensen. Ondertussen krijgt mijn collega van de één nog een kus en van de ander nog een dikke knuffel. Dan weet je dat het goed was.
Nog 1x terug om de eigen spullen te halen, waaronder die taart……….
BijZonder hoor, mijn eerste uitvaart en taart voor de 8000ste.
Ik hoop dat ik jullie een klein beetje heb kunnen laten proeven / meebeleven hoe mijn eerste uitvaart was. Ik heb bewust termen (man/vrouw, begraven/cremeren, enz.) algemeen gehouden en de persoonlijke uitingen en momenten weggelaten zodat de persoon waar het om gaat niet te herleiden is. Het maakt het verhaal misschien iets minder mooi, maar niet minder BijZonder.
Immers, privé is privé.
Hartelijke groet,
Peter Hendriks