Iedere uitvaart is weer een ander BijZonder verhaal.
Als er iemand is overleden dan kom je als uitvaartverzorger dagelijks bij de overledene om controles uit te voeren. Onder andere controles hoe de staat van het lichaam is. Zo ook in dit verhaal…
In dit verhaal gaat het om een ouder persoon die, ondanks zijn zwakke conditie, toch nog plotseling is overleden en bij de laatste verzorging, het afleggen, hadden onze dames (Aly en Wendy) al het idee dat dit lichaam wel eens een zorgenkindje zou kunnen worden.
Zo was het ook. Op de eerste avond, wij hadden de overledene keurig in de woonkeuken geplaatst, was het al nodig om de familie voorzichtig voor te bereiden op het feit dat de situatie zich wel eens voor zou kunnen doen dat de kist gesloten zou moeten worden. Een moeilijke taak die het nodige verdriet met zich mee brengt, maar waar je als uitvaartverzorger heel open en eerlijk in moet zijn.
De volgende morgen, nog geen 11 uur later, was ik onderweg naar een andere familie en kreeg ik telefoon of ik de mogelijkheid had om langs te komen. Het zag er volgens de familie niet goed uit. Natuurlijk gooi ik dan mijn agenda om, bel de andere familie op dat ik later kom en ga op huisbezoek voor een vervroegde controle. Inderdaad hier was actie noodzakelijk.
Ik ga in overleg met de familie wat te doen. Er was namelijk, in deze situatie, de mogelijkheid om de overledene nog zodanig toonbaar te maken dat de kist deze dag nog open kon blijven en dat men deze dag nog afscheid kon nemen. De familie nam op dat moment het moedige besluit de kist te sluiten. Wij hebben hier op dat moment, in combinatie met alle benodigde handelingen (ik zal u de details besparen), een waardig ritueel van kunnen maken. En na het sluiten van de kist ben ik naar de andere familie gegaan met de belofte dat ik in de loop van de middag terug zou komen.
Om 12:00 uur telefoon… Sorry Peter dat wij je moeten storen, maar er ligt water onder de kist!
Ik zeg vol verbazing, water onder de kist? Dat moet condens zijn van de koeling. Anders was volgens mij, gezien de standaard waterkerende folie in de kist en de voorzorgsmaatregelen die wij genomen hadden, niet mogelijk. Maar volgens de familie was dit zeker geen condens, er lag wel meer dan één volle emmer water onder de kist. Nou ja, wat nog nooit eerder gebeurt is, wil niet zeggen dat het nooit kan gebeuren, dus ik vertel dat ik mijn gesprek zal gaan afronden en naar ze toe kom.
En dan om 12:05 uur telefoon. Peter blief daor maor. Het was de wasmachine die draaide met het deurtie open.
’s Middags was ik terug bij deze familie en konden zij gelukkig smakelijk lachen om deze situatie. Zij hadden in totaal twee emmers water opgedweild en de tapijttegels buiten neergelegd te drogen.
Het motto bij de familie was, wassen heufde niet meer en nou was de wasmachien ook dood.
Peter Hendriks